عايزه صبر

"على فكرة المواضيع منزلتش العدد ده برده"

هكذا دخلت المنزل مثل اول كل شهر عندما اشترى المجلة و لا اجد مواضيعى فيها...

"خلاص بقى تنزل وقت ما تنزل!"

و هكذا اجابت امى بعد ان "زهقت" من كتر ما بسهر قدام اللابتوب و اروح هنا و هناك عشان اخلص المواضيع الى بكتبها الى لسبب ما "اجهله" مش بتنزل فى مجله. كنت اتمنى ان اقول لها " يا ماما بجد مش طلباها خالص الكلمتين دول"
هذه المره تسببت لى باحباط شديد و فكرت جدياً انى "خلاص مش نافعه فى الكتابه اصلا" و انى احسنلى استمع الى كلام ماما و "اشتغل شغلانه عشان اعرف اصرف على نفسى" لانهم (ربنا يديهم الصحه) مش هيعيشولى على طول...و الدنيا بتغلى كل يوم و الواحد مش عارف بعد كده ايه الى ممكن يحصل. و للاسف على رأى ماما " الصحافه مش بتأكل عيش" يمكن الواحد ممكن يصرف فيها اكتر مما يكسب.
بس اعمل ايه...نصيبى خلانى محبش غير الكتابه و الصحافه.
و لو شلت الحكايه دى من دماغى مش هلاقى حاجه تانيه اعملها او بمعنى اصح مش هيجيلى نفس اعمل حاجه تانيه غيرها.

انا زعلت و حسيت انى فشلت...لانى مش لاقيه تشجيع او حافز يعنى حتى لو انا "حماره" و "مابفهمش" فا انا نفسى اتعلم. بس المشكله ان المواضيع اتقبلت و عجباهم اوى و اخدت رأى ناس كتير فيها.

بدأت اشك اننى "فقر" او "نحس" و لكن اكتشفت اننى من المحظوظين لان الكثير من اصدقائى اعادوا لى البسمه و الامل و احدهم ارسل لى صوره....ابكتنى كثيراً لكنها جعلتنى ابتسم لان هذا بضبط ما اردت ان اراه فى هذا الوقت.

فعلاً كل حاجه "عايزه صبر".
شكرا الى كل من ادخل البسمه الى قلبى و كل من يثق في و فى قدراتى الضئيله. جزاكم الله عنى كل خير

بعتذر عن تداخل اللغه العاميه مع (النوعاً ما) فصحى لان دى مجرد فضفضه